Biuletyn Informacji Publicznej

Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa

Z opinii z 12.04.1950 wynika, że Michowski: „ze względu na służbę w armii sanacyjnej przed wojną, a w czasie wojny w armiach imperialistycznych nie mógł pracować nadal w Odrodzonym WP” (IPN BU 1840/22, k. 20). 28.11.1951 aresztowany i oskarżony o tzw. „spisek w wojsku”. Wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie z 13.05.1953 skazany na karę śmierci i utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek całego mienia za to, że: „w okresie od połowy 1947 r. do kwietnia 1950 r. na terenie Polski usiłował przemocą usunąć ustanowione organa władzy zwierzchniej Narodu i obalić ustrój Państwa Polskiego przez to, że przystąpił do dywersyjno szpiegowskiej organizacji istniejącej w Ludowym Wojsku Polskim, (…) współpracując równocześnie od marca 1948 r., z członkami komórki dywersyjno szpiegowskiej istniejącej w D. W. Lot.” oraz „że w okresie czasu od marca 1947 r., do kwietnia 1950 r. na terenie Anglii i Polski jako oficer Wojska Polskiego, działając na szkodę Państwa Polskiego, w marcu 1947 r., na terenie Anglii zobowiązał się wobec przedstawiciela angielskiego wywiadu do szpiegostwa na rzecz Anglii i po powrocie do Polski osobiście i za pośrednictwem współdziałających z nim członków organizacji dywersyjno szpiegowskiej zbierał, gromadził i przekazywał przedstawicielom wywiadu angielskiego i amerykańskiego wiadomości z zakresu obronności Państwa (...), stanowiące tajemnicę państwową i wojskową” (IPN BU 1840/22, k. 70, 70v). Zgromadzenie Sędziów Najwyższego Sądu Wojskowego postanowieniem z 10.06.1952 pozostawiło bez uwzględniania Skargi rewizyjnej skazanych a wyrok utrzymało w mocy. Prezydent Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej decyzją z 3.08.1952 nie skorzystał z prawa łaski w stosunku do Michowskiego Stanisława (IPN BU 1840/22, k. 70, 70v). Wyrok wykonano w dniu 7.08.1952. Postanowieniem Naczelnej Prokuratury Wojskowej z 27.04.1956 postępowanie karne przeciwko Michowskiemu zostało umorzone z braku dowodów winy (IPN BU 1840/22, k. 9).