Biuletyn Informacji Publicznej

Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa

W maju 1943 wstąpił do 1 Polskiej Dywizji im. Tadeusz Kościuszki. W kwietniu 1944 został skierowany do szkoły NKWD w Kujbyszewie, po ukończeniu której w lipcu 1944 został przekazany do dyspozycji resortu bezpieczeństwa PKWN w Lublinie (następnie MBP w Warszawie). W dniu 20 styczniu 1950 ukarany dyscyplinarnie przeniesieniem na niższe stanowisko, za dopuszczenie do samobójstwa istotnego świadka. Z dniem 15 listopada 1954 został zwolniony ze służby i powrócił do ZSRS (posiadał obywatelstwo rosyjskie). W dniach 15 i 16 grudnia 1954 złożył przed Zarządem Śledczym KGB przy Radzie Ministrów ZSRS oraz Pierwszym Zarządem Głównym KGB przy Radzie Ministrów ZSRS obszerne zeznania, w których podaje fakty dokonanych zabójstw osób osadzonych w areszcie Bezpieczeństwa Publicznego w Lublinie i Warszawie, fakty tajnych pochówków osób zmarłych w toku czynności śledczych, opisuje także przestępcze metody śledcze i podaje nazwiska sprawców tych czynów. Zeznania te wykorzystano w śledztwie Prokuratury Wojewódzkiej w Warszawie przeciwko Adamowi Humerowi w 1992 w części dotyczącej zgonu członka NSZ-PAS Tadeusza Łabędzkiego. Zeznania pozwoliły także zamknąć trwające od 1945 postępowanie poszukiwawcze prowadzone przez PCK dotyczące Antoniego Dąbrowskiego – księdza kapelana 27 Dywizji Wołyńskiej AK – oficjalnie zwolnionego z aresztu WUBP w Warszawie w maju 1945, a faktycznie zastrzelonego przez funkcjonariuszy BP w podwarszawskim lesie i tam pochowanego (IPN BU 2188/636, t. 1, k.52).