Biuletyn Informacji Publicznej

W PPR od grudnia 1945 r. (zatwierdzony jako członek na zebraniu w dniu 19.01.1946 r.), następnie w PZPR. Funkcjonariusz organów bezpieczeństwa państwa, mechanik-elektryk z wykształcenia. W 1922 roku wraz z rodziną powrócił do Polski. W następnym roku rodzina osiadła w Łapach koło Białegostoku, gdzie ukończył on szkołę powszechną. W roku 1931 ukończył Państwową Szkołę Techniczną w Wilnie Wydział Kolejowy. Do połowy 1932 r. zatrudniony w warsztatach kolejowych w Łapach, następnie przeniesiony do Warsztatów Głównych I Klasy w Bydgoszczy, tam pracował do wybuchu wojny. Jeszcze podczas nauki szkolnej zetknął się z krótkofalarstwem, w okresie pracy w warsztatach w Bydgoszczy współorganizował tamtejszy Oddział Polskiego Związku Krótkofalowców. Nadto dla Kolejowego Przysposobienia Wojskowego zorganizował Sekcję Radiową, prowadził wykłady i konstruował radiostacje [!]. We wrześniu 1939 znalazł się w Łapach, będących pod okupacją sowiecką. Do połowy następnego roku zatrudniony w tamtejszych warsztatach kolejowych. Następnie wraz z rodziną przesiedlony do Autonomicznej Sowieckiej Republiki Komi, pracował, między innymi, w fabryce. Od czerwca 1943 r. w I Dywizji WP służył w Samodzielnej Kompanii Łączności, podczas bitwy pod Lenino Szef Radiostacji Dowódcy Dywizji. Następnie od wiosny 1944 aż do zakończenia wojny działał na tyłach wojsk niemieckich na terenie Pomorza (Bory Tucholskie), po zakończeniu działalności dywersyjnej w marcu 1945 r. wyjechał do Moskwy celem złożenia raportu na ten temat. Następnie skierowany do służby w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego (MBP), tamże kolejno: kierownik sekcji, naczelnik wydziału w końcu Dyrektor Służby Łączności. Po likwidacji MBP w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych p.o. a następnie Dyrektor Zarządu Wydzielonej Łączności Radiowej od czerwca 1955 r.

Źródło: Archiwum Akt Nowych Centralna Kartoteka KC PZPR 6304, s. 5-6, 12-19, 20-26.