Biuletyn Informacji Publicznej

Inżynier elektryk, ekonomista. Pseudonimu „Milmar” używał podczas okupacji niemieckiej (od połowy 1943 do połowy 1944) na obszarze woj. krakowskiego, przynależał wtedy do oddziału AK. W 1938 ukończył Gimnazjum Humanistyczne w Myślenicach i uzyskał świadectwo dojrzałości. Po tym od 1938 do 1939 studiował na Politechnice Lwowskiej. Po wojnie rozpoczął pracę zawodową: 15.04.1945 – 31.12.1949 inspektor techniczny, kierownik Referatu Radiofonii Przewodowej, naczelnik Wydziału Radiofonii Przewodowej w Pomorskiej Dyrekcji Okręgowej Polskiego Radia w Bydgoszczy. W 1946 wstąpił do PPR, dalej w szeregach PZPR. Od 1.01.1950 do 1.10.1951 dyrektor techniczny w Dyrekcji Naczelnej Radiofonizacji Kraju w Warszawie. W okresie 1.10.1951 – 1.10.1952 naczelny inżynier w Centralnym Zarządzie Radiofonizacji Kraju w Warszawie. 1.10.1952 – 30.11.1952 wicedyrektor departamentu w Ministerstwie Poczt i Telegrafów, oddelegowany do Urzędu Rady Ministrów (URM). Od 1952 do 1953 uczestnik kursu NOT-SEP [w ramach Naczelnej Organizacji Technicznej – branżowe – Stowarzyszenie Elektryków Polskich] na stopień inżyniera. W czasie 1.12.1952 – 7.01.1954 pracował w URM jako radca wicepremiera. Dalej 7.01.1954 -15.06.1955 radca działu ds. łączności w URM. W latach 15.06.1955 – 4.05.1962 dyrektor generalny w Ministerstwie Łączności. 18.07.1967 uzyskał tytuł mgr. ekonomii na Wydziale Ekonomiki Produkcji w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie.

Źródła: AAN, KC PZPR, Centralna Kartoteka [CK], sygnatura: CK XX/10.920 (dawna: CK/VII-2121);