Biuletyn Informacji Publicznej

Inżynier mechanik. W 1918 ukończył Wyższą Szkołę Realną w Będzinie. W listopadzie t.r. już jako student Politechniki Warszawskiej (PW) wstąpił do tworzącej się Armii Polskiej. W kwietniu 1920 ukończył Szkołę Podchorążych przy Wyższej Szkole Oficerów Wojsk Kolejowych w Krakowie. Do grudnia 1920 był na froncie, jako przydzielony do 2 batalionu wojsk kolejowych brał udział przy odbudowie zniszczonych mostów i montażu prowizorycznych konstrukcji typu „Rot-Wagnera”. Następnie bezterminowo urlopowany dla ukończenia studiów. Od 01.1921 do 10.1927 studiował na Wydziale Mechanicznym PW i 15.10.1927 otrzymał dyplom inżyniera mechanika. W latach 11.1927 – 1.09.1939 był początkowo kierownikiem Wydziałów Wytwórczych, a dalej naczelnym inżynierem w Polskich Zakładach Przemysłu Cynkowego w Będzinie. Podówczas członek MOPR-u. W czasie 20.11.1939 – 22.06.1941 kierownik Wydziału Technicznego, a następnie główny inżynier w Elektrowni Miejskiej we Włodzimierzu Wołyńskim. Od 20.10.1944 p.o. kierownika Działu Górniczo-Hutniczego w Resorcie Przemysłu PKWN w Lublinie. 5 stycznia 1945 przyjęto go do PPR. 21 stycznia t.r. wraz z grupą operacyjną gen. Zawadzkiego został wydelegowany na Śląsk w celu przejęcia i uruchomienia tamtejszego przemysłu. 24 lutego 1945 został kierownikiem nowo powołanego – Centralnego Zarządu Przemysłu Hutniczego [CZPH] w Katowicach. 6.12.1945 był delegatem na I Zjazd Partyjny [PPR] z głosem decydującym. Od 1957 był pełnomocnikiem Rządu do spraw surowców wtórnych w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego. W roku 1968 wyjechał do Izraela.

Źródła: AAN, KC PZPR, Centralna Kartoteka [CK], sygnatura: CK XX/4645 (dawna: 4650); AIPN BU 230/417 (1332/417). Akta administracyjne dot. Ignacego Borejdo.