Biuletyn Informacji Publicznej

W 1931 ukończył z wyróżnieniem studia na Politechnice Warszawskiej (PW), uzyskując dyplom inżyniera elektryka. W latach 1929–1938 asystent w Laboratorium Wysokich Napięć PW. W 1935 obronił z wyróżnieniem doktorat w dziedzinie nauk technicznych. Następnie przez rok studiował w Akwizgranie, Berlinie i Lyonie. W 1937 uzyskał habilitację, od następnego roku wykładowca na Wydziale Elektrycznym PW, w latach 1938 i 1939 prowadził ponadto wykłady w Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. Wawelberga i Rotwanda. Podczas II wojny światowej współpracownik Armii Krajowej i Delegatury Rządu na Kraj jako ekspert z dziedziny elektrotechniki i energetyki. Posługiwał się pseudonimem „Eligiusz”. Podczas powstania warszawskiego odznaczony i awansowany do stopnia porucznika. Od lutego 1945 do 1956 dyrektor Głównego Instytutu Elektrotechniki. W latach 1945–1952 dziekan Wydziału Elektrycznego PW, jednocześnie w latach 1945–1946 wykładowca w Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda. Profesor nadzwyczajny od 1946, zwyczajny od 1954, członek Polskiej Akademii Nauk od 1956. W PPR od 9.03.1947, następnie w PZPR.

Źródła: AAN, KC PZPR, Centralna Kartoteka KC, 1348; Archiwum Szkoły Politechniki Warszawskiej, Akta osobowe Janusza Lecha Jakubowskiego; J.L Maksiejewski, Janusz Lech Jakubowski, „Nauka Polska”, 1963, nr 2 (44), s. 53–57; J.L Jakubowski, Fragmenty autobiografii, „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, 1988, nr 3 (33), s. 588–661; P. Ośko, Za fasadą. Komitet uczelniany w strukturze PZPR i jego wpływ na zarządzanie kadrami w latach 1948–1968. Zarys problemu na przykładzie Politechniki Warszawskiej, "Pamięć i Sprawiedliwość", 2016, nr 1 (27), s. 72-73.