Biuletyn Informacji Publicznej

Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL

W PPR od stycznia 1945 r., następnie w PZPR z zawodu pianista kompozytor, absolwent Wyższej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 1939 r. Równolegle z nauką kompozycji i gry na instrumentach studiował literaturę komunistyczną. W latach 1937-1938 powstały, obok innych kompozycji, pierwsze pieśni rewolucyjne do tekstów Władysława Broniewskiego [!]. Podczas okupacji przebywał w Warszawie, początkowo, lata 1941-1942, prowadził wykłady w WSM im. Chopina w Warszawie, a po zamknięciu jej przez niemieckich okupantów nauczał na tajnych kompletach. Po zakończeniu wojny na terenie województwa warszawskiego organizował Związek Zawodowy Muzyków, po przejściu procedury w Komisji Kwalifikacyjnej został członkiem Związku Kompozytorów Polskich, aktywnie angażował się w organizację koncertów i festiwali np. I Festiwalu Zespołów Amatorskich, w 1948 r. został wicedyrektorem Centralnego Biura Koncertowego. W 1949 r. uzyskał stypendium UNESCO na studia muzyczne we Francji i Włoszech, gdzie uczestniczył w Festiwalu Muzyki Współczesnej w Palermo. Po powrocie do kraju najpierw pracował w Państwowym Instytucie Sztuki jako pracownik naukowy, następnie poświęcił się pracy twórczej. Nadto w latach 1952-1953 prowadził wykłady o muzyce w Szkole Partyjnej w Warszawie. W latach 1951-1955 pianista-akompaniator w Państwowej Organizacji Imprez Artystycznych „Artos".
Źródło: Archiwum Akt Nowych Centralna Kartoteka KC PZPR 10718, s. 1, 4-10.